De groene oase in alle hectiek.

Hey you Lady Gaga, you want massage?! You pretty girl you want hire scooter from me? Special price! You Holland….. lekker, lekker! Neuken in de keuken??

Oh mijn lieve Bali waar zal ik beginnen?

Ik ben niet de aangewezen persoon die mensen de weg kan wijzen, ik houd wegenkaarten ondersteboven en loop gerust dezelfde winkelstraat in die ik net heb gehad. Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen is dat als je geen richting gevoel hebt en je daar ook voor durft uit te komen, reizen best eens lastig kan zijn. Jammer genoeg ben ik niet gezegend met het innerlijke kompas dat mijn ouwe heer heeft die feilloos het noorden kan vinden zelfs als je hem geblinddoekt rondjes laat draaien. Wel heb ik ondertussen een trukendoos met handige tips vol gespaard om mijn weg terug te vinden.

Ik onthoud namelijk kenmerken, dit zijn kenmerken van rare gebouwen, aparte stenen, schreewerige raclame borden maar vooral winkels. Als het ware maak ik er een foto’s van in mijn hoofd en als ik er voorbij loop weet ik precies van welke hoek ze zijn genomen en loop ik gemakkelijk terug. Vandaar dat dit lastig is om mensen de weg te wijzen leg maar eens de weg uit met: “Je loopt hier rechtdoor tot de witte steen in de stoep daar oversteken dan voorbij de etalage met prachtige sandalen en als het begint te stinken ga je rechts daar is het!”.

Terwijl ik van plan was  mijn innerlijke wegenkaart te updaten werd ik getroffen door de zogenoemde “Cultuurshock”. Ik kon geen stap verzetten of er werd wel iets geroepen, aan mijn armen getrokken of een folder in mijn hand geduwd. Waar zijn hier de mooie stenen? Waar zijn de prachtige tempels waar ik af kan slaan? Alle winkels lijken op elkaar en ieder bocht is hetzelfde. Mijn hoofd was bijna klaar voor een ferme “CTRL+ALT+DELETE” van de harde schijf todat er een groen lichtpuntje opdoemde in mijn ooghoek. Mijn kleine groene oase in deze hectiek die Bali met zich meebrengt. Lekker onderuitgezakt in een met airco gevulde ruimte met mijn handen geklemd om een ijskoude frappoccino! Whoop, whoop lang leve Starbucks!!!!!

Om niet compleet door te draaien heb ik samen met mijn frappoccino besloten mee te gaan in deze hectiek, ik lach vrolijk naar de verkopers bedank ze vriendelijk en roep hard “No thanks, have a nice day!”  En soms als ik helemaal in een gekke bui ben neurie ik gewoon hardop een liedje want dat doen ze hier namelijk ook. Ikzelf ben een voorstander geworden “Stil in mij” van “Van Dik Hout”. En voor de mensen die dezelfde fout maken om 2 dagen in Kuta Beach te verblijven een tip voor al jullie trukendozen ga naar het strand zo dicht mogelijk bij het water dan waaien alle verkoop praatjes weg en blijf je koel door het koude zeewater. Ik vertrek morgen naar rustiger oorden richting Ubud daar hoop ik een Batikcursus te doen en lekker te eten!

Liefs,

Offers langs de weg.

Meiden die engels willen oefenen en waar heb je het dan over in het engels????? Jongens natuurlijk!!