Reisverhalen

Het meer der bedorven zielen

Dit weekend heb ik mogen genieten van één van de mooiste meren die Guatemala rijk is. Lago de Atitlan, dit is tevens het diepste meer van Centraal-Amerika. Na een rit van 3 uur samen met een Amerikaanse jongen uit mijn studentenhuis kwamen we in Panachajal, een klein dorpje aan het rand van het meer. Vanuit daar namen we een bootje richting San Pedro, het stadje waar wij zouden overnachten. Bij aankomst kreeg ik veel respect voor de plaatselijke elektriciens de wirwar van elektriciteitsdraden was niet te overzien. Na enkele hostels te hebben gecheckt die echt geloof mij nog erger waren dan een Dixie bij Woodstock hadden we een mooi hostel gevonden voor 3 euro per nacht.

Onze buiken rammelden en gingen op de geur en het uitzicht van het meer af, daar een heerlijk pizza gegeten met verse ananas. Zoveel dat ik daar een paar lokale kindjes van heb mee laten genieten. Die avond kwam ik erachter dat ik allergisch ben voor Amerikanen met nadruk allergisch voor mijn kamergenoot. Hij bleek niet alleen gruwelijk te zeiken maar hij vond zichzelf zo geweldig dat hij daar geen genoeg van kreeg om over te praten.

En dat was pas dag 1 en er zouden nog 2 dagen volgen 🙁 gelukkig kwamen er 2 anderen mensen van het studentenhuis. Zij brachten naast mijn vergeten zonnebril ook een flinke dosis verlichting mee. Volgende dag heb ik lekker liggen zonnen aan het meer en had ik die “Gringo” af weten te wimpelen met de zin: “Kijk jij anders even waar ze blijven”. Dat hield hem even zoet en ik heb een heerlijk dagje gehad met Bob Marley door mijn Mp3 en de zon op mijn bol.

Naast de ontdekking van mijn Amerikaanse  allergische reactie ben ik er ook achter gekomen dat een paar dorpjes om het meer heen bekend zijn vanwege de oude hippie invloeden. Er wordt veel gehandeld in wiet en alcohol en het wordt in overvloeden genuttigd. Er zitten daar veel bedorven mensen en ik vind het dan ook moeilijk om te zien dat de lokale oudjes langzaam worden weggeblazen door de loeiharde muziek die  jongeren naar de kroegen moeten lonken.

Volgende dag met het Australisch echtpaar en de allergische reactie naar een ander dorpje geweest en daar van de rotsen afgesprongen. Ik wilde laten zien dat in iedere Nederlander een ware schoonspringer schuilt en maakt een mooie salto en de ferme uithaal richting de balzak van de Amerikaan was niet geheel onbedoeld.

Liefs,

handtekening

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *