#1 Machu Picchu beklimmen

Zeven jaar geleden heb ik een lijstje bedacht met dingen die ik graag nog wil doen, zien, proeven of beleven. Meerdere malen heb ik mijn vrienden gebruikt om deze dromen te verwezenlijken. Zo sleurde ik vrienden naar een voetbalwedstrijd, zette ik mijn zuster op een kameel, liet ik vriendinnen midden in de nacht met me picknicken en trakteerde mijn lief mij op een date met een vogelspin. Deze lijst vormt een rode draad door mijn leven. Vandaag kan ik na zeven jaar dromen met gepaste trots mijn nummer één van dit lijstje afstrepen. Het beklimmen van de Macchu Picchu. Dat mijn dromen in realiteit anders verlopen dan ik vooraf had verzonnen, is al meer dan vaker gebleken. Zo ook dit verhaal.

Samen met acht Brazilianen en een Duits meisje werd ik in een klein minibusje gepropt. Na twee uur, werden we het busje uitgegooid en op de trein gezet. Een luxe trein met een prachtig uitzicht op de Peruaanse natuur. Dit wilde ik graag voor jullie vastleggen alleen zat er een Japanner met zijn selfiestok tegen het raampje geplakt. Die avond verbleef ik in Augas Calientes en deelde mijn kamer met een Argentijns meisje. Samen besloten we de tocht naar de toegangsbrug te maken om 4:00 uur. Van daaruit zouden we ieder ons eigen tempo aannemen de berg op. Toen de wekker ging heb ik die vloekend uitgezet.

De gids had mij de avond ervoor verteld, links aan te houden tot ik bij de brug kwam. “Wat je ook doet ga niet rechts, dat is een lang en gevaarlijk pad!”. Toen we vroeg in de ochtend bij de splitsing kwamen riep een groepje Australische jongens dat we rechts moesten aanhouden want zij waren er tenslotte gisteren al geweest. Toen sloeg de twijfel toe. De gids zei toch echt links, zou hij dan in de war zijn vanwege de taalbarrière? Mijn nieuwe Argentijnse vriendin fluisterde in het Spaans in mijn oor: “Australische jongens hebben geen verstand!”, gooide haar armen in de lucht en vertrok richting de linkerkant. Ik deed haar na, riep: “sorry!” en rende achter de Argentijnse revolutie aan. Tien minuten later stonden ze schoorvoetend achter ons.

Meer en meer mensen verzamelden zich bij de brug en we maakten ons klaar voor de helse tocht in het pikkedonker naar boven. Toen de brug opende keken mijn kamergenoot en ik elkaar aan en knikten. We wisten allebei dat we een ander tempo hadden en vanaf hier ons eigen weg zouden gaan.

Wat je moet weten over een uur trappen lopen op 2400 meter hoogte is dat je ineens gebombardeerd wordt tot COPD patiënt. Zoals mijn wijze moedertje altijd zegt: “het voelt alsof je ademt door een rietje, een heel lang, klein, rot rietje zonder alcohol erbij!”. Alsof je longen zich niet kunnen vullen met zuurstof en alleen maar kunnen uitstoten. Je hart klopt pijnlijk tegen je ribben en je krijgt steken je zij. Het gekke is dat je hart zich heel snel weer herstelt als je de rust pakt. Zie het als de Wals terugkrijgen in je hartslag. Ik noem het de Johan Strauss techniek. Na 55 minuten stond ik boven met kramp in mijn kuiten en een glimlach van oor tot oor.

Mijn gids met een typische Peruaanse grootte stond ongeduldig op mij te wachten. Onderweg had ik anderhalf liter water gedronken en gedeeltelijk is het via mijn poriën verdampt maar de rest moest toch echt via een andere weg naar buiten. Ik vertelde tegen deze kniehoge dictator dat ie maar even moest wachten, dit had bloedspoed. Ik was het toilet nog niet uit of de kleine tiran had mij al te pakken, vanachter in mijn rug duwde hij mij met beide handen dwars door de rij heen. Hij duwde zich helemaal een weg naar voren met mij voorop. Zo haalde ik de woede van menig braaf wachtende burger op de hals. Ik probeerde nog over mijn schouder die mini fürher aan te wijzen maar niemand trapte erin.

Voor ik het wist stond ik er, het uitzicht was nog gedeeltelijk gehuld in het duister omdat de zon nog achter de bergen wachtte. Wat was dit gaaf zeg. De Inka’s waren meesters in het maken en bedenken van prachtige meesterwerken. Door het slim inzetten van de kracht van natuur en de wijsheid van moeder aarde liepen zij al ver op ons voor.

Ook dit heb ik geprobeerd vast te leggen voor jullie inclusief mijn gevloek de berg op:

Na 2 uur door Machu Picchu zelf te hebben rondgewandeld, gaf ik de kniehoge dictator een groet en een hand en ik marcheerde vrolijk mijn eigen mars. Ik had namelijk ook toegang tot een berg naast het tempelcomplex vandaar zou ik het beste uitzicht hebben. Halverwege ben ik gestrand, mijn kuiten hielden een demonstratie en legden per direct hun werk neer. Ik heb op een rots gezeten en daar genoten van het uitzicht, daarbij kreeg ik gezelschap van twee Belgen.

Dat Belgen vaak onderdeel zijn van domme grappen werd ook hier weer bevestigd. Ze haalden zonder blikken of blozen een joint tevoorschijn uit hun lederen buiktas. In een flits reikte een arm mijn richting op met een bungelende joint in de hand onder het oog van een bewaker. Ik wist niet hoe snel ik van die berg af moest komen. Zag mijzelf al zitten naast Joran van der S. Vanwege de lichtelijke paniek die er in mijn hoofd ontstaan was, liep ik zo de poort uit en werd daarbij gegrepen door een bewaker. Ik dacht: daar gaan we, dat wordt penvrienden zoeken vanuit de nor.

Gelukkig was die joint geen onderdeel van zijn woede en drukte hij boos een registratieboek in mijn handen. Ze willen namelijk weten wie de berg opgaat en wie de berg ook weer verlaat. Toen ik na een minuut mijn naam nog niet had gevonden en hij zijn stem begon te verheffen heb ik uit stress een krul gezet bij Ellen. Ellen uit Canada, 44 jaar oud, beroep lerares.

Dat de Inka’s prachtige dingen hebben achtergelaten is een feit. Alleen hoop ik niet dat ik daar onderdeel van ben geworden door het meisje te zijn wat nooit de berg heeft verlaten.

Liefs,

PS. Toen ik aan het Duitse meisje van mijn bus had opgebiecht wat ik had gedaan moest ze eerst heel hard lachen. Daarna stelde ze mij gerust door aan te tonen dat ze het nummer van je paspoort gebruiken als je de bus vanuit het park terug neemt. Geen reddingsteams, speurhonden of torenhoge kosten voor deze paniekerige toerist.