Confessies in het pierenbadje

Ik hups Tibbe met een arm omhoog op mijn heup terwijl ik met één hand door beide tassen aan mijn schouder graai, op zoek naar mijn portemonnee. Een leuk spontaan idee om te gaan zwemmen met mijn zoon van één jaar bleek bij de start al iets minder geslaagd. Zo kon ik al geen bikini vinden die me enigszins paste wat resulteerde in een te krappe gestreepte bovenkant en een uitgelubberde groene onderkant. Misschien dat ik met een extra knoop her en der, trauma’s voor de omstanders kon voorkomen. Ik waagde het erop.

Afgelopen zomer hebben we ontdekt dat Tibbe een echte waterrat is. Nou ja, eerder een psychotische otter want hij kent geen mededogen en klapt en slaat in zijn gele zwembandje iedereen het chloor in de ogen of maait met een gieter zo tegen je achterhoofd. Zoveel woede in een mensje van nog geen 80 centimeter, heeft hij toch nog iets van mij 😉 Het leek mij dan ook een top idee om hem een middagje mee te nemen naar het zwembad. Even lekker dobberen of zoals ze dat ook wel noemen ‘watervrij’ maken.

Ik sta voor het glazen schuifraampje te hupsen met mijn tassen en Tibbe op mijn heup. Ik zie een vrouw achter het raam zitten en ik zweer het je, ze heeft mij gezien. Dat kan gewoon niet anders. Ik haal bijna het daglicht uit die gehele ontvangsthal zoveel spullen heb ik bij me. Ze gaat stug door met het perforeren van een telefoonboek of een andere administratieve handeling die best wel even kan wachten. Ik ‘ahum’ even hardop en ze kijkt omhoog en seint mij met haar wijsvinger omhoog dat ze nog niet klaar is met perforeren. Tibbe is sowieso zijn geduld al verloren na de bevalling en begint te jammeren en aan een van de twee tassen te trekken op mijn schouder. Ik hups en ik hups, van de ene heup naar de andere en na een minuut klop ik ongeduldig op het raampje en gebaar haar dat ik een kind bij me heb die nu harder begint te huilen. Ze opent zuchtend het schuifraampje met haar hand en ik zeg: “Wij willen graag komen zwemmen”. Waarop zij antwoordde: “Dat doe je meestal in een zwembad hè? Twee maal?”. Ik was gewoon compleet verbijsterd door haar bijdehante opmerking. Terwijl ik Tibbe op de balie laat zitten om te pinnen kijkt ze me geïrriteerd aan. Na de piep van de pinautomaat til ik Tibbe op en zeg: “Kan zijn dat je balie nat is, dit kind pist als een paard vooral in zwembaden”. Ik geef haar een knipoog en loop door naar de plek waar ze slangeneieren uitbroeden. Tenminste daar lijkt het op, wat een bloedhitte.

Nu kwam de volgende uitdaging. Die pashokjes, man wat is dat een kriem. Dat je met één knie die bank omhoog moet duwen om vervolgens met gespreide armen tegelijk beide deurtjes er in een keer achter moet klappen. Tibbe zat al met zijn kop bij de buurvrouw onder het pashok en kon hem nog net op tijd terugtrekken. Ik besloot eerst mijzelf om te kleden voor Tibbe zijn hele zwemluier al had verzwaard. Wist jij dat? Dat een zwemluier dus eigenlijk alleen ‘strontvertragend’ werkt. Die hele flikkerse boel gaat er dus gewoon doorheen hè? Niks wordt er opgevangen. Ja in een emmertje van een ander kind in het zwembad maar niet in die bewuste zwemluier.

Na wat professionele knopen in mijn bikini was ik er klaar voor. Hup, spullen opbergen en het pisbad in. Alleen toen zag ik het. Als ik nog schoenen aan had gehad was de moed daar nu rechtstreeks ingezakt. Je moest een munt van 50 cent hebben of zo’n plastic muntje voor de kluisjes. Iedere keer als ik kleingeld nodig heb graai ik alleen die plastic rotmuntjes en nu kan ik er nog niet misschien eentje vinden. Nog even overwogen om mijn donorcodicil erin te proppen want mijn hersenen laat ik toch standaard thuis liggen. Toen ik een andere moeder gegeneerd aansprak of ik een muntje kon lenen reageerde ze verbaast: “Oh dit je eerste keer zeker, zwemmen met je kleintje?”. Ik keek naar mijn half gelakte teennagels en was van plan me om te draaien en deze zwempoging per direct te staken. Waarop de vrouw de tip gaf: “Anders vraag je die vrouw bij de receptie toch om een reservemuntje, ze heeft een hele pot voor mensen die ze vergeten zijn”. Ik viel dus onder die categorie speciaal voor dat potje. Zonder na te denken stond ik dus in mijn niet passende bikini terug in de ontvangsthal te schooien om een plastic muntje. Mijn lot lag in de handen van de perforator dame.

Ik klop met een kop zo rood als een radijs op het ruitje. Dit keer 3 lagen kleding minder die nu als extra gewicht in de tassen op mijn schouders bungelen. Tibbe heb ik in mijn handdoek gewikkeld en zwaait enthousiast naar de vrouw achter het glas. Ze reageert weer hetzelfde een blik omhoog, vingertje in de lucht. Alleen toen ze zag dat ik daar dus in mijn bikini stond grinnikte ze: “Muntje vergeten zeker”. Ze graait in het vergeetachtige-mensen-potje en biedt mij een muntje aan maar houdt hem vast terwijl ik hem uit haar handen probeer te wurmen. “Dit is een leenmuntje graag weer bij mij inleveren”.

Ik trek hem terug en mompel: “Natuurlijk, dank je wel”. Ik prop de spullen in de kast en begeef me richting het zwembad. Tibbe heeft de tijd van zijn leven en ik geniet enorm van zijn waterplezier. Een moeder komt naast me zitten als haar dochter met Tibbe speelt. Ze laat zich in het water zakken en kijkt met een nauwlettend oog naar haar dochter. Ik vertel haar dat dit voor het eerst is dat ik alleen ga zwemmen met mijn zoon en dat het niet soepel verliep. Eventjes kijkt ze naar mij op zij en zegt: “Ik zag je staan in de ontvangsthal deed me denken aan de eerste keer dat ik hier alleen was”. Ze vertelde me dat ze er sinds een paar jaar alleen voor staat en dat het best pittig is soms. Ik voel me bezwaard dat ik er een heel gedoe van maak terwijl het voor haar dagelijkse kost is. Ze gaf me wat tips mee. Thuis al je bikini aandoen, gebruik maken van de familiekamer en speciale handdoeken met capuchon. Daarbij drukte ze mij op het hart dat de dame achter de balie een vervangster is van de uiterst lieve dame die er altijd zit. Mijn waardering voor alleenstaande ouders is weer gegroeid. Ze weigert om dingen niet meer te doen uit angst dat het niet volgens plan verloopt. Dat vind ik zo dapper.

Ik nam haar adviezen ten harte en gebruikte de familiekamer om ons om te kleden. Tibbe had het in de 75 minuten dat we er waren fantastisch gehad. Op de weg terug viel mijn kleine waterratje als een blok in slaap. Bij thuiskomst graaide ik in mijn jas opzoek naar mijn sleutels en voelde tot mijn schrik het geleende muntje in mijn zak zitten. Ik trek hem uit mijn zak en zie er een tweede muntje tegenaan kleven. Typisch, mijn geleende onschuld plakte vast aan mijn eigen onwetendheid.

Liefs,