Loslaten voor je het vast kunt houden.

“Ik bfen een ffierkante meter”, mompel ik aan de ontbijttafel met een mond vol boterham. “Sorry?”, vraagt Tom. Ik herhaal dit keer met lege mond “Ik ben een vierkante meter mens, even hoog als breed”. Oh schat dat is toch niet waar, je bedoelt kubieke. Je bent een kubieke meter mens, je vergeet de lengte” grinnikt hij terwijl hij opstaat. Theatraal laat ik me voorover op tafel vallen.

Dat er een hoop verandert in je lichaam en geest tijdens een zwangerschap werd mij pijnlijk duidelijk toen ik laatst de fout maakte om spontaan in een zitzak te ploffen. Überhaupt is een zitzak een aanslag op je zelfvertrouwen. Luister, ze zitten fantastisch hoor, totdat die piepschuimbolletjes langzaam onder je uit kruipen en je zitvlak vacuüm zuigt met de aarde.

Zodat je wordt gedwongen tot een gevechtsoefening waar de land- en luchtmacht nog een puntje aan kan zuigen. Hierbij moet je wijdbeens met één arm vooruit, tastend in het niets, de ander achter je op de grond een weg terug banen tegen de zwaartekracht. Mijn buikspieren hebben me bij het bekijken van de zwangerschapstest al juichend uitgezwaaid dus daar heb ik niets aan. Na een duw met ene arm en pure oerkracht weet ik rechtop te staan en fatsoeneer ik mijn kleding. Enigszins trots kijk ik opzij, recht in de glunderende ogen van de buurvrouw. Die heeft het hele tafereel aangezien. Ze heft haar schouders op en terwijl ze wegliep, riep ze: “Wist niet of je nu dapper of onnozel was om daarin te gaan zitten”. Zuchtend loop ik terug naar binnen.

Verloskundige bingo

Al meer dan 3 maanden speel ik verloskundigen-bingo. Tref ik hetzelfde gezicht vier keer op een rij, een sticker erbij! Je moet er zelf een beetje lol inhouden natuurlijk. Door de onregelmatigheid van het hartje van onze zoon blijven de 2 wekelijkse controles gestaag doorgaan. Daarnaast deed mijn zwangerschapsdiabetes er nog een schepje suiker bovenop met nog meer extra afspraken. De dames van de verloskundigenpraktijk zijn lief en begripvol voor de situatie. Daarnaast ben ik nu kind aan huis.

Toen ik laatst 15 minuten te vroeg was voor mijn afspraak bij de praktijk en de aanwezige verloskundige werd opgeroepen, heb ik de stagiaire binnengelaten. Ik heb haar gerust gesteld dat het helemaal goed komt met haar ‘snuffelstage’. Na 2 kopjes thee kwam de andere verloskundige binnen en kon ik de stagiaire met een gerust hart overdragen. Nog geen minuut later mocht ik binnenkomen voor mijn afspraak en stak die zelfde stagiaire haar hand naar mij uit en zei: “Welkom mevrouw, ik ben de stagiaire voor vandaag en zou graag even met de afspraak meekijken”. Waarop ik antwoord: “Lisa, ik heb net mijn theezakje met je gedeeld en daarnaast ga je zo ongegeneerd aan mijn buik zitten, niet zo mevrouwen hoor?”. “Sorry, ik moet nog een beetje oefenen”, stamelde Lisa.

Ik wil voorbij de atmosfeer

De afgelopen 3 controles is er geen onregelmatigheid meer waargenomen van het hartje tijdens de luistertesten. Vandaag is dan ook een belangrijke dag, als er niks meer wordt waargenomen heeft het hart van onze zoon zich, zoals voorspeld, hersteld. Mocht er vandaag wederom gerommel te horen zijn degradeer ik terug naar de 2 wekelijkse controles naast de reguliere controles en zal dit waarschijnlijk zo blijven tot aan de bevalling. De verloskundige zegt dat ik vertrouwen moet hebben in mijn zoon. Terwijl ze naar de hartslag zoekt met haar daptofoon zegt ze: “Het loslaten begint eigenlijk al voor je hem vasthoudt. Je kunt het zien als een tweetrapsraket, het eerste deel doe je samen, daarna keer jij terug en gaat hij alleen verder”. 

Ik zucht en hoop dat de 3 minuten met die microfoon voorbij gaan zonder hupjes of overslagen. Ik herpak mijzelf en zeg: “Luister, zijn Apollo komt die hangar niet uit zonder zijn moeder. De enige lancering die deze kleine astronaut gaat meemaken die is van zijn eigen geboorte. Niks geen heelal”, mompel ik. In mijn ooghoek zie ik mijn verloskundige grinniken. “Ze zijn om Jasmijn… de drie minuten zijn om, het is goed”.

Misschien is Wubbo nog niet zo’n gekke naam ?

Liefs,