Als er pepermuntjes bij de uitgang van een restaurant worden aangeboden, verdwijnen er een paar handjes in de zakken van mijn vader. Werd er in de stad chips uitgedeeld, kreeg ik van hem de opdracht de promotiedame af te leiden zodat mijn vader achter haar rug met een doos chips aan de haal ging. Deze deelde hij dan trots uit op het terras van zijn cafeetje. Zo gingen we ook geregeld samen “lunchen” bij de Sligro en nog steeds als ik de koelkast thuis opentrek en een voorraad aan reclameverpakkingen zie, weet ik dat er ergens een “gratis” actie is geweest. Niet alleen mijn vader heeft er een handje van…

Na een korte tussenstop vanuit Argentinië in Chili. Bereidde ik mij voor op een trip door de meest afgelegen gebieden in Bolivia. De faciliteiten waren minimaal en de temperaturen daalde tot -20 graden. Wat was dit een gave trip! Ik kan er heel veel over zeggen maar misschien moeten jullie het maar gewoon zelf gaan bekijken: Hier nog wat beelden van de prachtige omgeving en onze creativiteit op de zoutvlaktes: Na drie dagen geen contact te hebben gehad met mijn tenen, hadden ze mijn whatsapp groep verlaten. Ik wilde ze geruststellen met de belofte van een warme busreis van 10 uur naar La Paz. Hiervoor had ik eens diep in…

Ik had de bustrip overleefd en was in het hostel aangekomen. Even zat ik er echt doorheen. Ik stapte de kamer binnen en met een diepe zucht plofte ik op het onderste bed van één van de 4 stapelbedden die mij werd toegewezen. Even deed ik mijn ogen dicht en herpakte mijzelf en dacht: Ik ga lekker douchen en boodschappen doen, daar knap ik vast van op. Ik opende mijn ogen en schrok me helemaal de “gladiolen”. Er hing een meisje met haar hoofd ondersteboven naar beneden boven mijn gezicht. Vanaf het bed boven mij begroette ze mij: “allo”. Ik stond op om haar goed aan te kijken en mij…

Ik heb mijn spullen gepakt en sta om half 6 in de ochtend in het kleine keukentje van Ester. Op mijn rug een 13 kilo rugzak en op mijn buik een 3 kilo rugzak onderweg naar mijn volgende bestemming Cordoba. Ik zie er belachelijk uit! In mijn hand krijg ik een tasje gedrukt met eten voor onderweg en op mijn wang 3 hele dikke kussen. Ik waggel me een weg naar het metrostation. Omdat ik de metrokaart heb moeten inleveren moest ik een apart kaartje kopen. Dit kon dan weer niet bij de dame achter het glas (klinkt raar, je snapt wat ik bedoel). Toen zat er niks ander op…

Ze heet Ester. Dat is het eerste wat ik zag toen ik de bijlage opende in de e-mail van het gastgezin. Even zak ik terug in mijn bureaustoel. Ester zonder h. Wie is ze? Al twee jaar ben ik bezig met het plannen van mijn reis waarvan Buenos Aires een groot onderdeel is. Een week lang zal ik bij haar slapen, aanschuiven aan haar eettafel voor het ontbijt en de borden in de keuken zetten na het eten, dat allemaal bij Ester zonder h. Langzaam scroll ik naar beneden en lees verder. Ze houdt van schilderen en is ruim in de zestig. Oh hemeltje lief het is een bejaarde kunstenares,…

Ik zie mijn vader nog staan, vloekend en tierend bij de achterklep van onze grote grijze volgeladen Renault Espace. Dit gezinstafereel deed vermoeden dat er een volksverhuizing plaats vond, echter had deze overvolle wagen enkel bestemming Zeeland (weekje). Iedere keer als mijn vader een poging deed de achterklep te sluiten presteerde één van ons het de auto uit te springen en er nog meer spullen aan toe te voegen. Ik heb dingen meegezeuld waarvan ik jarenlang het bestaan niet meer wist maar waarvan ik bang was het onverhoopt nodig te hebben. Zeg nou zelf, glittertape en een scheetkussen zijn toch ook onmisbaar voor een week Zeeuws vertier? Rugzakdieet Mijn inpakwoede…