Een dik Duits welkom!

Ik had de bustrip overleefd en was in het hostel aangekomen. Even zat ik er echt doorheen. Ik stapte de kamer binnen en met een diepe zucht plofte ik op het onderste bed van één van de 4 stapelbedden die mij werd toegewezen. Even deed ik mijn ogen dicht en herpakte mijzelf en dacht: Ik ga lekker douchen en boodschappen doen, daar knap ik vast van op. Ik opende mijn ogen en schrok me helemaal de “gladiolen”. Er hing een meisje met haar hoofd ondersteboven naar beneden boven mijn gezicht. Vanaf het bed boven mij begroette ze mij: “allo”. Ik stond op om haar goed aan te kijken en mij te verontschuldigen dat ik zo schrok.

Dat had ik beter niet kunnen doen. Want dit was geen meisje. Dit was een vrachtschip. Een vrachtschip wat straks boven mijn hoofd gaat aanmeren! Ik leunde even tegen het bed om te kijken of het stevig genoeg was. Waarschijnlijk te opvallend wat ze klom naar beneden en met een knipoog vertelde ze met een Duits accent: “It’s strong enough, don’t you worry”. Het vrachtschip is gedoopt tot Sannie 😉 Ik noemde haar gewoon San dat was voldoende. Ze bleek al zo’n 4 maanden in Cordoba te zijn als nanny voor een Zwitsers gezin. Zo nu en dan verbleef ze in de stad om de chaos van het gezin te ontvluchten en de chaos van de stad op te zoeken.

Ze vroeg me of ik zin had om mee te gaan naar de kroeg. Ik was pas 5 minuten binnen en gebroken, heb haar aanbod daarom ook afgeslagen en ben in plaats daarvan in het donker opzoek gegaan naar een supermarkt. Toen ik terugkwam was de gehele keuken gevuld met mensen over de hele wereld. Frans, Amerikaans, Schots, Engels, Argentijns en Brabants. Het Amerikaanse meisje was aan het koken voor het hostel. De twee Fransen gingen hun eigen weg, typisch. Ik was te laat met inschrijven voor het avondeten maar toen ik zag wat en hoe het Amerikaanse meisje de boel bereidde, was ik meer dan blij dat ik het maaltje had laten schieten. De verschillende maaltijden bij elkaar was een feestje om te zien. We dronken wat lokaal bier en spraken over de verschillende redenen om te reizen.

Toen ik mijn ogen niet meer open kon houden ben ik naar boven gegaan en als een blok inslaap gevallen totdat ik wakker werd van San. Die met een borrel op ons stapelbed wilde inkomen. Ik moest zo lachen om dit tafereel. Wat een hilarisch mens. Ze stond zo aan dat bed te sjorren om zichzelf omhoog te trekken, dat ze er mij bijna uitschudde. Ik was nog niet helemaal wakker en had geen idee hoe je in het Engels “een kontje geven” zegt. Dus ik schaterde: “Shall I give you a kontje”. Waardoor zij nog harder moest lachen en we schaterend tot irritatie van de anderen midden in de kamer stonden. Even later lukte het ons en lag ze veilig in de haven. Meteen erna stak ze weer even haar hoofd naar beneden en zei “Shjenks”. “De nada”, riep ik terug terwijl ik een arm in de lucht gooide zoals Ester dat heeft geleerd.

De volgende dag ben ik vroeg op pad gegaan om de stad te verkennen, San lag nog voor anker. De rest helaas gedwongen ook. De kookkunsten van het Amerikaanse meisje hebben de aflevering van masterchef niet gehaald.

Liefs,

Benieuwd wat ik in Cordoba heb uitgespookt en hoe mijn trip naar Salta is verlopen? Kijk dan vooral hieronder naar het filmpje.