Hilfigerwood

Enkele dagen geleden alweer, werd mij gevraagd of ik mee ging met een “boswandeling”. Met in het achterhoofd een mintgroene rakker die ik in één slok mijn keelgat inwerp, riep ik acuut ja. Echter bleek het om een stevige fysieke boswandeling te gaan van maar liefst 2,5 uur. En waarbij je ook 2 liter water mee moest nemen tegen de uitdroging.

Ik als doorgewinterde backpacker was natuurlijk niet in het bezit van goeie wandelschoenen, en na mijn “Glasblazerij Gerardo incident” was ik niet van plan om door een scherpe palmscheut mijn wandeling te verpesten. Gelukkig bood Gerda mij hulp, zij is de vrouw van onze gids Jaap die de tocht organiseerde. Omdat zij door de hond om ver was geworpen kon zij niet mee, heel erg jammer toen heb ik mooi haar schoenen gejat! Nou ja gejat ik mocht ze lenen. Ik kon kiezen uit twee paar en heb zoals iedereen mij wel kent voor de hipste gekozen. Tommy Hilfiger schoenen, reflecterend en met klittenband. Vier blaren later had ik liever 2 keer nagedacht over mijn gemaakte keuze.

Enfin, om het verhaal voor de trouwe lezers iets duidelijker te maken komt nu wat informatie betreffende de boswandeling, dus goed opletten ik vertel het maar 1 keer!! De subtropische wandeling werd georganiseerd door Jaap en Gerda, 2 slangenvangers op Mount Tamborine. We gingen hier heen met een heel clubje Nederlandse lui maar liefst 10 man.

Zo dat was even het informatieve gedeelte van mijn verhaal, nu verder met het spektakel. Omdat zoals ik eerder had vermelde om een subtropisch bosrijk gebied gaat leven hier dan ook prachtige dieren maar ook verdomd giftige exemplaren. Vaak zijn het de klein ogende reptielen en insecten die het gevaarlijkst zijn.

Eenmaal aangekomen in het natuurpark kon de pret beginnen, we daalde af het bos in en Jaap begon van alles te vertellen over de planten en de dieren. Een van de eerste dingen die hij vertelde was over 2 soorten planten(bomen). Als ik het goed onthouden heb ging het hier om de “Stinger tree” en de “Wait a while”. De eerste uit dit korte rijtje is een boom, met prachtige bladeren. Op deze bladeren zit een zacht donsje die als het in contact komt met de huid een brandend effect geeft.  De tweede is een plant die op zijn bladeren hele fijne haakjes heeft de naam zelf geeft al aan dat je beter eventjes kan wachten dan gewoon weg door kan lopen. Deze planten kwamen wij de eerste 15 minuten al meerdere malen tegen, u begrijpt dat na 2,5 uur en 2 liter water rverder de nood hoog is en ik na een sanitaire stop een vergissing in een blad mij niet kon permitteren. Na dit goed opgeslagen te hebben in mijn Ram geheugen beliepen wij de smalle paadjes verder naar beneden.

Toen ik eenmaal mijn tempo gevonden had en in mijn hoofd al meerdere malen het lied ingezet had van “Ik heb een potje met……” werd ik opgeschrikt uit mijn tweede couplet. Marcel een van de medewandelaars merkte een slang op. Het feit dat hij de laatste wandelaar was en wij allemaal roekeloos langs die slang waren gehobbeld merkte ik later pas op. Toen Jaap eenmaal de slang uiterst goed bekeken had bleek het om een van de meest gevaarlijke slangen van Australië te gaan. Toen deze bevestiging Jaap’s mond verliet stonden wij er gelijk bovenop en flitste de camera’s zo oogverblindend dat het net leek of Koningin Beatrix daar in de bossen lag.

Small Eyed Snake

Na vele dieren en planten rijker hebben we een tussenstop gemaakt snel 2 liter water gedronken want ik blijf er niet mee zeulen iedereen trok de veters aan, behalve ik natuurlijk want ik had klittenband. Met veel gepuf en liters zweet tussen de bilspleet zijn wij dan toch weer boven gekomen. En omdat zo’n tocht je niet in de koude kleren gaat zitten, zijn we maar meteen doorgereden naar het dichtstbijzijnde restaurant/café/terras of te wel een Irish pub met van alles erbij. Ik denk ook dat het daardoor kwam dat ons eten na 2 uur geserveerd werd.

Jaap en Gerda’s.

Omdat we nog niet genoeg gelopen hadden vond Jaap het wel leuk om een kleine nachtwandeling te maken, zo hoor je dieren en zie je dieren op een andere manier. Ik ben niet vies van een beetje avontuur dus liet het allemaal op mij afkomen. Gepaard met zaklamp in de hand gingen we op zoek naar dieren. Toen Marcel voor de 2e keer en dier opmerkte vond ik dit wel erg verdacht en besloot beter mijn best te doen en zelf eens goed te zoeken. Dus als een echte Sherlock Holmes bekeek ik alle holle boom stammen en scoorde maar liefst 5 punten. Met 2 waterspinnen een Steenpuisttor, en nog een overdreven grote spin met wit kontje.

Omdat ik zo bezig was met zoeken vergat ik af en toe het licht te schijnen op de looppaden, en was bijna één met de dieren en de afgrond. Maar één van de hoogtepunten was de waterval. En daar werden één voor één alle zaklampen uitgeklikt en was er een overvloed aan glimwormen te zien.

Na een paar oehhh en ahhhh’s werden de lichten weer langzaam gebundeld en zette we de terugtocht in. Ik moet zeggen dat ik zelf eigenlijk het mooiste gedeelte vond is dat de glimwormen reflecteerde in mijn schoenen.

Zo kwamen mode en natuur toch nog eventjes dicht bij elkaar.

Liefs,