Huidkleurige kraanvogel onderweg naar Cordoba

Ik heb mijn spullen gepakt en sta om half 6 in de ochtend in het kleine keukentje van Ester. Op mijn rug een 13 kilo rugzak en op mijn buik een 3 kilo rugzak onderweg naar mijn volgende bestemming Cordoba. Ik zie er belachelijk uit! In mijn hand krijg ik een tasje gedrukt met eten voor onderweg en op mijn wang 3 hele dikke kussen. Ik waggel me een weg naar het metrostation. Omdat ik de metrokaart heb moeten inleveren moest ik een apart kaartje kopen. Dit kon dan weer niet bij de dame achter het glas (klinkt raar, je snapt wat ik bedoel). Toen zat er niks ander op dan de “toeristentruc” uit te halen, door mijn schouders op te halen en nee te schudden. Ik had helemaal geen tijd om weer de trappen omhoog te gaan maar vooral geen zin. Ik mocht door een speciaal “mensen die niet betalen poortje” en ik was los.

Na de metro nu nog in het pikkedonker het busstation zoeken. Met Google Maps in de ene hand en het tasje van Ester met yoghurt in de andere, waggelde ik het station binnen. De zwervers roken buitenlands bloed en kwamen één voor één op me af. Ik probeerde ze af te wimpelen door met het tasje van Ester te zwaaien en “No gracias” te zeggen. Het was gelukt het busstation stond op de plek waar Google Maps het had achtergelaten. Nu mijn bus nog. Ik heb wel tien mensen gevraagd of ze mij konden vertellen waar mijn bus bleef, vanwege een kapot informatie scherm. Door de spiekers tetterde een stem die ik niet kon verstaan. De informatiedames achter het glas (ook hier weer) stuurden mij keer op keer weg. Toen ik voor de 3^e keer op het glas klopte draaide ze haar hoofd om. Ik ging maar op het perron wachten zo kon ik bussen zien aankomen. Terwijl ik mijn rugzak verzegelde werd ik ook nog eens ondergescheten door een duif en niemand die mij een zakdoek kon aanreiken.

Daar stond ik dan te weinig slaap, door iedereen genegeerd, bescheten en met tranen in mijn ogen. Is dit wat ik zo graag wil? Is dit waar ik 2 jaar voor heb gespaard? Ineens stak er tussen de chagrijnige menigte een man met kop en schouders bovenuit. Met een sigaretje in zijn mondhoek kwam hij op me aflopen. Het sigaretje begon te bewegen, hij sprak. Als hij nu ook nog om geld gaat zeuren en me wegstuurt sla ik met die pot yoghurt tegen zijn kop. Hij pakte mijn hand vast en legde zijn handen om de mijne, langzaam in het Spaans vertelde hij dat mijn bus vertraging had en dat ik beter binnen kon wachten. Ik had de puf niet om tegen hem in te gaan en deed braaf wat hij zei. Zo’n 15 minuten later tikte hij tegen de deur en wees naar een bus 4 platformen verder dan wat de vrouw achter het glas aangaf. Die glasdames vertrouw ik dus nooit meer.

Ik zat. Wat een opgave was dat. Op de stoel naast me aan het gangpad ging een jongen zitten. Iedere keer als ik keek draaide hij zijn hoofd weg. Ik had de hoop in de mensheid verloren misschien had hij wel een moeder achter het glas, je weet het niet. Uit mijn kleine rugzak tover ik zo’n huidkleurig portemonneetje om je nek. Huidkleur? De huidkleur van een chinees, ja! Ik stop mijn waardevolle spullen in dat stomme ding en hang het om mijn nek. Nog een bontkraag en een te kleine pet en ik mag zo de kermis op. Ik was al een tijdje op pad en moest nu toch echt plassen. Als die knakker mijn hele tas wilde leegroven dan had ik in ieder geval het belangrijkste in mijn huidkleurige vriendje gestopt.

Iets anders, zijn jullie wel eens gaan plassen in een rijdende bus waarvan de deur stuk is? Ik schets jullie even het beeld. 🙂 Terwijl je boven de bril hangt met je broek op je knieën, balanceer je op één been om met de andere de deur dicht te houden. Met één hand houd je je broek tegen zodat die niet op de grond valt en de ander houd je je leven vast. Als een soort pissende kraanvogel balanceerde ik over de wegen van Argentinië. Na deze opgave spoedde ik mij weer terug naar mijn plek. De eerste halte kwam eraan de jongen aan het gangpad stond op wilde iets zeggen maar deed het niet en liep door en verliet de bus. Waarschijnlijk was het een poging om te zeggen dat ik er belabberd uitzag of dat er een andere toilet was waar ik geen weet van had.

Twee uur later wilde ik iets uit het zijvakje van mijn rugzak halen toen vond ik dit:

Bleek het een verlegen romanticus te zijn….
Is die hele mensheid toch niet zo verrot als dat ik dacht.
Liefs,

Ps. Het vorige filmpje beviel zo goed bij jullie dat ik er nog maar eentje heb gemaakt. Een dag uit het leven in Buenos Aires.