Droomdefensie

Toen ik een jaar of tien was heb ik een proefles gekregen voor een cursus ‘Defense on Music’ een hilarische naam voor een cursus met veel waarde. Hier leerde ik allerlei verdedigingstechnieken op loeiharde beats van foute popmuziek. Mijn zus grapt af en toe nog over mijn magistrale verdedigingsmove die ik kan uithalen met mijn rechterbeen op  Ice Ice Baby van Vanilla Ice. Deze training was toen enkel fysiek maar eigenlijk zou het goed zijn jonge meiden een mentale zelfverdedigingscursus te geven.  Zo leren ze al vroeg om voor zichzelf en hun dromen op te komen.

Verdedig je dromen
De reden dat ik deze jeugdherinnering optrommel is dat ik het afgelopen jaar mijn droom meerdere malen heb moeten verdedigen. Ik heb namelijk de droom om in mijn eentje door Zuid-Amerika te reizen. Al enkele jaren droom ik over de kleurrijke straten van Argentinië, de wijngaarden van Chili, de uitgerekte zoutvlaktes van Bolivia en de Incastad van Peru. Soms proef ik in mijn dromen zelfs de steaks en de wijn in mijn mond, hoor ik de passievolle muziek en ruik ik de rijke natuur. Kortom ik ben bezeten van Latijns-Amerika en na 2 jaar dromen ga ik het echt beleven!

Go for it!
Nu denk je vast: “Yo chica, boek gewoon een ticket! Wat zeur je!”.  Echter ligt het net iets gecompliceerder. Ik heb namelijk mijn baan opgezegd om dit te gaan doen. Op 25 mei is mijn laatste werkdag en op 3 juni vertrek ik. Het opzeggen van mijn baan voor een droom  zonder toekomstige baangarantie gaat nog sneller rond door het bedrijf dan een mailtje met de titel: Gratis taart in de kantine! Langzaam kruipt het eind van mijn contract dichterbij en komt mijn droom binnen handbereik.

Een greep uit de onnozelheid
Dat zo’n beslissing vragen oproept heb ik geweten. Ik zal een greep doen uit de, al zeg ik het zelf, onnozele vragen en mijn nog onnozelere antwoorden daarop. Er bestaan toch geen onnozele vragen? Jawel. Houd je mond! Einde discussie;)

Collega: “Meske, wah motte nou toch daar zo allenig? Wie smeert dan oew rug in? Hedde gij gin vriendinnen ofzo? Antwoord: “Hanny, ik wacht gewoon tot ik vervel. Slangen doen dat toch ook? Ik heb wel een penvriendin maar die gaat dit jaar op ponykamp”.

Schoonmoeder: “Ik las laatst over die twee meiden die ‘weg’ zijn. Jij gaat toch niet wandelen daar he?” Antwoord: “Nee, wandelen is voor sukkels met afritsbroeken, de mijne zit al 3 jaar in de was”.

Vader: “Ik heb zo’n programma gezien over drugs in het buitenland. Dus je mag niks aannemen van niemand niet, hoor je me. Dan moet ik straks postkaartjes sturen naar de gevangenis. Hoeveel postzegels is eigenlijk een kaartje naar Peru? Antwoord: Nee joh papa, ik neem alleen geld aan. Stop ik in mijn bh, lijkt het nog wat. Peru? Dat zijn denk ik drie postzegels en een poeziëplaatje met glitters”.

Kennis (voormalig): “En jij denkt dat alle deuren voor je openstaan op de arbeidsmarkt als je terugkomt? Beetje naïef, niet waar?” Antwoord: “Hey, hoor ik nu een bekend nummer? Ice, Ice Baby! BAM”.

Voorbereiding is ½ werk
Maar even alle gekkigheid op een spreekwoordelijk stokje. De voorbereidingen zijn in volle gang. Zo zijn de tickets geboekt, volg ik fanatiek taallessen en bekijk ik slechte Spaanse soaps om mijn taalvaardigheid te verbeteren. Dit alles doe ik om straks optimaal te kunnen genieten van de Zuid-Amerikaanse cultuur. Tot die tijd pas ik de achtergrond van mijn computer aan en verdedig ik me met opgeheven hoofd tegen de meest onnozele opmerkingen die een mens kan verzinnen.

Ps. Trots om te melden dat ik het komende halfjaar mag gaan bloggen voor We Fly Cheap. Deze en vele anderen blogs krijgen een plekje op mijn eigen pagina op hun website 🙂