Een moeilijk vaarwel
Ik heb net mijn spullen gepakt en ben klaar om te gaan. Het feit dat de volgende reis niet naar huis gaat biedt mij nog enige vorm van geruststelling. Mijn wegen leiden naar El Salvador maar had niet verwacht dat ik het zo moeilijk zo hebben om afscheid te nemen van een stad die zo aan mijn hart gaat. Raar dat je zo kan gaan houden van slechts stukken steen. Misschien zijn het de mensen die de stad laten leven of de herinneringen van mooie verhalen die ik de afgelopen weken in mijn hart mag sluiten. Hoe dan ook ik heb er een thuis bij, tenminste zo voelt het. De stad omarmt je en voelt warm. Snel even naar de bakker, langs een studievriendinnetje of in het zonnetje een lekker kopje koffie drinken en een praatje maken met opaatje op de hoek.
De gastvrouwen van het studentenhuis Christy en Anna
Vriendschappen zijn heftig hier, je leert elkaar in zo´n korte tijd kennen en je wisselt e-mails uit en levensverhalen, je biedt kameraadschap een onvervangbaar iets. Guatemala heeft mij geleerd te waarderen wat ik heb. De armoede hier is groot. Des te groter het contrast tussen arm en rijk. Veel spullen van waarde hebben ze niet en familie is hier het groter goed, het waardevolste bezit het ultimum. Ik mag mij gelukkig prijzen met mijn familie die mij een solide basis biedt om te kunnen doen wat ik doe en te zijn wie ik ben.
Ik ben klaar om te gaan. Mijn afscheid gaat gepaard met een vooruitzicht op een nieuw avontuur, nieuwe herinneringen en nieuwe mooie momenten. “Want ieder moment kan een gouden moment zijn, tenzij je het weet te herkennen”.
Liefs,
Dit vind je misschien ook leuk
Gratis doodsangsten in de woestijn
Wolkje bewust zijn!
