Oefenochtendje voor mama

Ik sta te hannesen met de Maxi Cosy aan één arm en mijn eigen tas in de andere om aan te bellen bij de ‘Krekels’. Ik luister naar het deuntje van de bel terwijl ik realiseer dat ik mijn kind naar een kinderopvang breng die vernoemd is naar een insect. Ik druk de gedachte weg en roep door de intercom: “Hoi, hier de moeder van Tibbe. Ik kom voor de oefenochtend”.

Enigszins bezweet zet ik Tibbe op een tafel omringd door 5 snotterende kinderen. Mijn stressniveau neemt toe. Aarzelend laat ik Tibbe achter bij een stagiaire terwijl ik een rondleiding krijg door het kinderdagverblijf. Trots laat de leidster de verschillende ruimtes zien en vertelt ze ronduit over alle werkwijzes. Ze schuift het gordijn bij het raam aan de kant en laat de buitenplaats zien met zandbakken en speeltoestellen. Met mijn hand boven mijn ogen tuur ik door het raam en merk 2 hokken met gaas op. “Oh wat leuk, hebben jullie konijnen?” Ze lacht en zegt: “Nee, daar slapen de kindjes in”. “Wat?!”. Ik wijs naar de hokken. “Maar het was deze week -10 en er zitten ook nog eens wieltjes onder!?” Stressniveau neemt verder toe.

Ze legt het fenomeen rustig aan me uit terwijl ik mijn hoofd dichter tegen het raam druk en met geknepen ogen de hokken uitvoerig bekijk. “Het is Scandinavische benadering, heel gezond. Ze lopen daar heel erg voor op alles, een mooie ervaring voor een kind”. Ik druk mijn hoofd nog dichter tegen het raam aan en mompel: “Ik benader de IKEA in Eindhoven wel voor die Scandinavische ervaring”. Ik sluit het gordijn en loop weer achter haar aan.

We gaan in een andere ruimte aan tafel zitten waar allerlei papieren worden doorgesproken en waarvoor mijn toestemming voor wordt gevraagd. En dan gebeurde er iets wat me helemaal in de war bracht. Ze zei: “Als Tibbe hier straks komt krijgt hij zijn eigen kapstokje en zijn eigen bakje waar je de spulletjes van Ties in kan doen”. Ik corrigeer haar en zeg: “Je bedoelt Tibbe?! Je zei Ties maar je bedoelt Tibbe toch?!” Ze herstelt zich en vervolgt haar verhaal. Ik zie haar mond bewegen maar mijn gedachten zijn bij Ties. Wie is Ties? Wat voor kind is Ties? Als ze Tibbe nu al verwart met Ties, dan krijgt Ties straks de Nutrilon van Tibbe en Tibbe straks de rechtsdraaiende moedermelk van Ties. Mijn stressniveau neemt verder toe en het zweet loopt over mijn ruggengraat. Ik ontknoop mijn vest en probeer weer in het gesprek te komen. Maar mijn gedachten dwalen af naar de moeder van Ties. Dat is vast zo’n macrobiotisch yoga type die in de lotushouding borstvoeding geeft aan 3 kinderen tegelijk. Nu al een hekel aan de moeder van Ties.

Als het gesprek is afgerond vlucht ik naar de gang om mijn redder in nood te appen.

Ik stuur het volgende berichtje:

Ik: Mama, Tibbe krijgt de rechtsdraaiende moedermelk van de moeder van Ties. Een  of ander macrobiotisch-vrije-uitloop-kind . Ik ervaar stress, enorme stress.

Mijn moeder: typt.
Mijn moeder: typt nog steeds.
Mijn moeder: typt nonderju nog steeds.

Ik: Mama!? Help?!

Mijn moeder: Ach schat, er is niks mis met rechtsdraaiende moedermelk. Beste wat er is! Jammer dat het van de moeder van Ties is. Haha.

Ik: Mam, dit helpt niet!? Ik ga zijn naam op zijn voorhoofd schrijven hoor! Of iets van dit is Ties niet!! Ga weg met je moedermelk!

Mijn moeder: typt.
Mijn moeder: typt frustrerend langzaam.
Mijn moeder: Je stelt je aan! Komt vast goed.

Ik stop mijn mobiel weer in mijn zak en draai me om op de gang en loop richting de deur. Even sta ik stil en kijk door het raampje. Daar zie ik de stagiaire liefdevol Tibbe in haar armen wiegen. Schaterend ligt hij haar aan te staren. Er verschijnt een grijs op mijn gezicht, de kleine charmeur.

Het loslaten is begonnen. Hij heeft mij niet nodig, hij is in goede handen.

Liefs,