Op 6-jarige leeftijd heb ik aan de Zeeuwse kust een zandkasteel met de grond gelijk gemaakt. Laaiend op het meisje waarmee ik het had gebouwd. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat ze tegen me loog. Zo glashard in mijn gezicht, dat het fysiek pijn deed. Ze zei dat ze mijn splinternieuwe roze schep niet was verloren maar dat hij gewoon ineens weg was. Woedend ging ik alle torens af tot ze zo plat waren als de rest van het strand. Bij de laatste toren stampte ik bovenop mijn eigen roze schepje. Het kwaad was al geschied. “Te pas en te onpas knal ik leugens de wereld in, vooral…

Als iets wordt onderschat in het leven dan is het wel mijn naïviteit en mijn belabberde richtinggevoel. Al heeft dat laatste niets met dit verhaal te maken, is het wel heel onpraktisch. Het is die naïviteit die er voor zorgt dat ik geregeld in de problemen kom omdat ik dingen te onbevangen onderneem in de veronderstelling dat het allemaal wel losloopt. Zo ook ons tripje naar IKEA op een zaterdagmiddag met een humeurig kind en een gefrustreerde vriend. Het was namelijk een week later dat we door diezelfde IKEA moesten om de verkeerde spullen weer om te ruilen. Behendig omzeilden wij de drommen mensen en zigzagden door de gangpaden op…

De winkeljuffrouw zit op haar knieën voor de kinderwagen terwijl Tibbe naar haar trapt met alles wat hij in zich heeft. Hij krijst het uit. Zuchtend kijkt ze over haar schouder omhoog naar mij. “Mevrouw, ik denk echt dat hij deze sandalen niet wil hebben hoor?” Ik pak de sandaal van haar over en ga nu zelf hurkend in de gevarenzone zitten. “Wil? Hij heeft helemaal geen wil, hij is pas 1 jaar! Als hij 18 jaar is mag hij zelf zijn schoenen uitzoeken en betalen ook. We nemen ze!”. Die eigengereidheid van Tibbe is aangeboren hij kan er niks aan doen. Hij heeft het van mij.   Ik moet…

Ik hups Tibbe met een arm omhoog op mijn heup terwijl ik met één hand door beide tassen aan mijn schouder graai, op zoek naar mijn portemonnee. Een leuk spontaan idee om te gaan zwemmen met mijn zoon van één jaar bleek bij de start al iets minder geslaagd. Zo kon ik al geen bikini vinden die me enigszins paste wat resulteerde in een te krappe gestreepte bovenkant en een uitgelubberde groene onderkant. Misschien dat ik met een extra knoop her en der, trauma’s voor de omstanders kon voorkomen. Ik waagde het erop. Afgelopen zomer hebben we ontdekt dat Tibbe een echte waterrat is. Nou ja, eerder een psychotische otter…

Onze eerste kampeervakantie was een feit. Het was 4 uur s’ nachts en met de slaap nog in de ogen en de auto krakend op zijn assen zo vol, waren we onderweg naar Kroatië. Toch gek hoe je gedrag compleet kan veranderen als je een kind krijgt. Waar ik voorheen zo weinig mogelijk in mijn backpack meenam op rondreis, schuifel ik nu met gespreide armen met de spanwijdte van een albatros door het huis heen. Hierbij verzamel ik de meest onnozele vakantiebenodigdheden. De angst dat ik nu net iets nodig heb wat ik niet heb meegenomen is hiervan de boosdoener. Ik noem het: saté-vrees. Een van mijn betere kwaliteiten om…

Ik sta te hannesen met de Maxi Cosy aan één arm en mijn eigen tas in de andere om aan te bellen bij de ‘Krekels’. Ik luister naar het deuntje van de bel terwijl ik realiseer dat ik mijn kind naar een kinderopvang breng die vernoemd is naar een insect. Ik druk de gedachte weg en roep door de intercom: “Hoi, hier de moeder van Tibbe. Ik kom voor de oefenochtend”. Enigszins bezweet zet ik Tibbe op een tafel omringd door 5 snotterende kinderen. Mijn stressniveau neemt toe. Aarzelend laat ik Tibbe achter bij een stagiaire terwijl ik een rondleiding krijg door het kinderdagverblijf. Trots laat de leidster de verschillende…

Lieve Tibbe, Het is 02.00 uur ‘s nachts en in de schemer kijk ik naar je, recht in je glanzende kraaloogjes. Ik moet wennen aan je geluidjes maar vooral aan het gevoel dat ik nu jouw 50 centimeter met mijn leven wil beschermen. Zullen we gewoon vergeten dat de afgelopen dagen niet zijn gegaan zoals gehoopt? Zullen we gewoon de slangetjes in je perfecte kleine handje en draadjes op je te kleine borstkastje vergeten, gewoon vergeten dat we in het ziekenhuis zijn? En vooral onthouden dat jouw start op aarde veilig in mijn armen en onder liefdevol toezicht van je vader begon? Afgesproken Tibbe? Hetzelfde onderkantje Schaamte tijdens een bevalling…

“Ik bfen een ffierkante meter”, mompel ik aan de ontbijttafel met een mond vol boterham. “Sorry?”, vraagt Tom. Ik herhaal dit keer met lege mond “Ik ben een vierkante meter mens, even hoog als breed”. Oh schat dat is toch niet waar, je bedoelt kubieke. Je bent een kubieke meter mens, je vergeet de lengte” grinnikt hij terwijl hij opstaat. Theatraal laat ik me voorover op tafel vallen. Dat er een hoop verandert in je lichaam en geest tijdens een zwangerschap werd mij pijnlijk duidelijk toen ik laatst de fout maakte om spontaan in een zitzak te ploffen. Überhaupt is een zitzak een aanslag op je zelfvertrouwen. Luister, ze zitten fantastisch hoor, totdat die piepschuimbolletjes…

“Er zit een hupje in”. Dat is wat ze zei. Terwijl ik nog aan het afwegen was of ik dit als goed of slecht nieuws moest interpreteren, was Tom mij voor. “Is een hupje slecht?”. Terwijl de verloskundige het geluid van het hartje probeert op te vangen, nam ze de tijd om antwoord te geven. “Nou een onregelmatigheid is niet per se slecht”, zegt ze terwijl ze met die microfoon een deuk in de fontanel van mijn zoon drukt. “Daarnaast is dit een regelmatige onregelmatigheid, hoor maar”. We horen 5 snelle slagen en dan 2 slagen rust om vervolgens weer van vooraf aan te beginnen. Kleine Jasmijn doet er een…

Het Mora-moment Midden in de supermarkt bij het diepvriesvak ter hoogte van de bevroren bitterballen en bamischijven, liet je mij al schoppend weten dat je er toch echt bent. Nu al een fijnproever, heerlijk! Uit schrik scande ik spontaan twee keer de bevroren groente. Met de ijskoude zak nog in mijn ene hand en de scanner in de andere, riep ik Tom. Ik durfde niet te bewegen in de hoop dat Tom ook even kon kennismaken met zijn zoon. Als een ware Verstappen racete Tom met zijn blauwe karretje naar me toe en stond hij met grote ogen voor me. Met twee volle handen in de lucht seinde ik zonder…