De fatale noodlasagne

Lieve Tibbe,

Het is 02.00 uur ‘s nachts en in de schemer kijk ik naar je, recht in je glanzende kraaloogjes. Ik moet wennen aan je geluidjes maar vooral aan het gevoel dat ik nu jouw 50 centimeter met mijn leven wil beschermen. Zullen we gewoon vergeten dat de afgelopen dagen niet zijn gegaan zoals gehoopt? Zullen we gewoon de slangetjes in je perfecte kleine handje en draadjes op je te kleine borstkastje vergeten, gewoon vergeten dat we in het ziekenhuis zijn? En vooral onthouden dat jouw start op aarde veilig in mijn armen en onder liefdevol toezicht van je vader begon? Afgesproken Tibbe?

Hetzelfde onderkantje

Schaamte tijdens een bevalling is als rustig koffie drinken op zaterdag in MonkeyTown. #nothappening. Na enkele open dagen tussen mijn ledematen, was het kleine beetje schaamte wat ik nog had aanwezig onder de douche in het ziekenhuis. Toen een van de zusters het douchegordijn abrupt opentrok en ik met man en macht iets van bedekking wilde bieden aan mijn kreupele bevallen lichaam, fronste haar blik. Met een uitgestoken arm stak ze een washand mijn richting op en zei: “Lieve schat, ik heb zoveel poezen in mijn leven gezien ik kan een eigen asiel beginnen! Dus zet je schaamte aan de kant, we hebben tenslotte allemaal hetzelfde onderkantje”. Dat laatste betwijfelde ik op dat moment, want ik was er van overtuigd dat het nooit meer goed zou komen met die van mij.

Lasagne tranen

Tijdens je zwangerschap krijg je een hoop tips en adviezen. Zo ook de tip, dat het slim is je vriezer gevuld te hebben met zelfgemaakte kant-en-klaarmaaltijden in geval van nood. Dan is het een kwestie van ‘oppiepen’ en klaar.

Door slaapgebrek, hormonale schommelingen en de zorgen rondom Tibbe stonden na 3 dagen de ingrediënten van mijn ‘noodlasagne’ nog onaangeroerd te pronken op ons keukenblok. Zuchtend keek ik ernaar en trok de deur achter me dicht, onderweg voor een afspraak bij de gemeente.

Bepakt en bezakt met alle benodigde documenten, Tibbe zelf en een zooi aan meuk die je meesjouwt als moeder, haastte ik me naar het gemeenteloket. Met veel pijn en moeite was het me de dag ervoor gelukt pasfoto’s te maken waar hij niet kwijlend opstond. Trots dat ik het gehaald had en dat er iets ‘wel’ gelukt was die dag, meldde ik me aan in het systeem. “Dat is gek”, zei ik hardop. Een vrouw met kort grijs haar en felblauwe ogen achter de balie keek op. “Kan ik je misschien helpen?”. “Ja, mijn afspraak staat niet in het systeem”.

“Ah, vervelend dan is je afspraak waarschijnlijk niet doorgekomen, denk ik”. “Maar dat kan niet, ik heb die afspraak nodig, ik moet naar de kinderarts met een legitimatie?!”. “Anders probeer je het volgende week toch nog een keertje”, probeerde ze nog. Alleen het was te laat, met mijn schaamte achtergelaten in het ziekenhuis, begon ik ongecontroleerd te huilen aan haar balie.

De tranen liepen over mijn wangen en ik veegde ze stuk voor stuk weg met de mouwen van mijn jas. Ik friemelde teleurgesteld aan mijn kinderwagen, toen ik opkeek zag ik dat de ambtenaar was gaan staan en me nu vragend aankeek met haar felblauwe ogen. Dan hou ik het niet meer en snikkend brul ik, “Ik wil zo graag lasagne maken, mevrouw! Al 3 dagen lang, zo graag lasagne!”.

De vrouw haalde haar schouders op en schudde vragend met haar hoofd, onbegrijpend waarom ik daar aan haar balie om een Italiaans gerecht sta te snikken. “Lieverd, ik ben ook gek op lasagne maar dat is toch geen reden om te gaan huilen?”. Daar, tegenover deze wildvreemde vrouw die ook gek is op lasagne, brak ik als een porseleinen pop in honderd stukjes uit elkaar. Alles kwam eruit, vermoeidheid, hormonen, bezorgdheid en mijn wanhopige zoektocht in mijn nieuwe rol als moeder.

Even viel er een stilte, waarschijnlijk omdat ze dacht dat ik knettergek was of misschien dat ze net als ik, jaren geleden zelf jankend tegenover een vreemde haar emoties niet onder controle had. Misschien had zij wel een ‘noodstampotje’, wie weet? Ik mompel nog iets in de trant van “Sorry, ik ben gewoon zo ontzettend moe”. Draaide om en droop af. Ik voelde haar ogen in mijn rug terwijl ik het kantoor uitliep. De ironie droop eraf, mijn ‘noodlasagne’ is me fataal geworden.

Het moeder-verbond

Van alle tips die je op internet kunt lezen over het moederschap, lees dan deze. Sluit een verbond af, een onbesproken pact met één persoon die je ten alle tijden kunt benaderen in welke emotie je ook verkeert. Zonder dat je gemoedstoestand in twijfel wordt getrokken of een oordeel wordt geveld over mogelijke onredelijke uitspraken en vice versa. De mijne is Elvira, zoek een Elvira, nou ja niet deze, deze is al bezet maar zoek een ‘geallieerde medemoeder’ die je kan bijstaan in bijvoorbeeld één van de volgende situaties:

• Als je niet meer alleen, hoogzwanger naar het zwembad durft omdat je ruzie hebt gemaakt met een groepje bejaarden in gebloemde corrigerende badpakken.
• Als je acuut wordt ingeleid, je eigenlijk doodsbang bent en niemand het nog mag weten.
• Als je eigenlijk al aan je tax zit met het versturen van babyspam en je nog meer foto’s van je baby wilt opdringen aan de wereld omdat ze te geweldig zijn om niet te tonen.
• Als je kraamhulp geen van haar 56 gezichtsspieren voor een lach gebruikt als je een genadeloze goeie grap maakt over het verplaatsen van je jaarlijkse fietsvakantie van de bergachtige Pyreneeën naar je eigen Bossche perineum.

Ik noem maar een dwarsstraat.

Liefs,