Gratis doodsangsten in de woestijn

Als er pepermuntjes bij de uitgang van een restaurant worden aangeboden, verdwijnen er een paar handjes in de zakken van mijn vader. Werd er in de stad chips uitgedeeld, kreeg ik van hem de opdracht de promotiedame af te leiden zodat mijn vader achter haar rug met een doos chips aan de haal ging. Deze deelde hij dan trots uit op het terras van zijn cafeetje. Zo gingen we ook geregeld samen “lunchen” bij de Sligro en nog steeds als ik de koelkast thuis opentrek en een voorraad aan reclameverpakkingen zie, weet ik dat er ergens een “gratis” actie is geweest.

Niet alleen mijn vader heeft er een handje van om zich te laten verleiden door het woord gratis. Ook ik kan er wat van. De reden dat ik deze eigenschap opbiecht is omdat ik had voorgenomen even een middag rust te nemen voor ik weer verder zou reizen. Dat was tenminste het plan totdat ik “Gratis Pisco Tour” zag staan. Voor ik het wist zat ik samen met ruim 20 man in een bus onderweg naar de Pisco brouwerij.

Hier werd ons het gehele proces uitgelegd en achteraf heb ik het ene shotje na het andere achterover geslagen. Het was tenslotte gratis. Enigszins beneveld zat ik lallend in de bus terug. Waar ik niet goed over na had gedacht is dat ik meteen erna een tour door de woestijn had geboekt. Samen met nog wat anderen van de Pisco tour zaten we grinnikend op onze chauffeur te wachten om de woestijn in te gaan. Alleen liet deze chauffeur even op zich wachten. Nou is wachten vrij normaal in Zuid-Amerika, terwijl er niks wordt verteld over de voortgang van zaken. Alleen toen er zich 20 man politie ons omsloten en touroperators paniekerig met nummerborden, paperassen en gereedschap aan de haal gingen, wisten we dat er iets niet pluis was.

Er bleek een ongeluk te zijn gebeurd in de woestijn. De toedracht en status werd ons niet verteld. Toen onze chauffeur er uiteindelijk was bleek hij niet zo onder de indruk van dit politiegeweld, sterker nog onze chauffeur leek nergens van onder de indruk. Ik denk dat er bij zijn sollicitatie niet gevraagd is naar zijn levensmoeheid en zijn psychisch zware depressie want deze factoren waren wel degelijk zichtbaar in zijn rijstijl. Bij de toegang van de woestijn stonden er 15 politieagenten om ons voertuig heen. De gordels werden gecheckt, de banden gecontroleerd en er werd naar het rijbewijs van onze chauffeur gevraagd. Toen hij lachend antwoordde: “Die heb ik niet!”, zich ontdeed van zijn gordel en een dot gas gaf voorbij de politieagenten. Wisten we dat deze meneer zijn leven niet meer zag zitten. Het rotte is dat wij compleet ingesnoerd in diezelfde wagen zaten.

Ik heb zo hard mijn bilspieren aangespannen van angst dat ik kramp kreeg in mijn linkerbil, ook de blaren in mijn handen trekken nu pas langzaam weg. Tijdens een pauze probeerde ik een praatje te maken met deze manisch depressieve chauffeur en vroeg naar zijn naam. Hij antwoordde: “Loco Alfredo”. Top, de man heeft zelfkennis. Het hoogtepunt was toen hij bijna een gezin aanreed en er zelf vervolgens hard om moest lachen.

En of dit alles niet lomp genoeg was besloot ik met mijn benevelde staat de duinen af te glijden op een oud snowboard (lees: door Gekke Alfredo de duinen af te laten duwen!). Al met al was ik zo blij dat ik het had overleefd en dat de kramp in mijn bil was weggetrokken dat we er achteraf een biertje op hebben geproost.
Dit was het lekkerste biertje van mijn leven. Waarschijnlijk extra lekker omdat ik hem gratis had gekregen van de twee mede-overlevenden.
Liefs,