Onze oma is daar en ik heb haar boterhammen!

Na ruim 6 weken zelf het Zuid-Amerikaanse continent te hebben verkend kreeg ik versterking. Nadat ik 1,5 uur bij de verkeerde deur had gewacht wierp ik mijzelf met een onflatteuze huilbui in de armen van Tom. Eindelijk samen stempels van landen verzamelen.

Na een kort verblijf in Buenos Aires, vertrokken we richting de Iguazu Falls. Prachtige watervallen die vanuit de Braziliaanse en Argentijnse kant te bewonderen zijn. Met ons nog velen die deze Unesco topper wilde bezoeken. Drommen mensen stonden in slingerende rijen opgesteld voor de ingang. Als ik ergens een hekel aan heb…. (naast eten in mijn haar en haar in mijn eten) is het wachten!! Ik ben er gewoon niet goed in, nooit geweest.

We besloten eerst de kleinere wandelroutes te bewandelen voor we richting The Devil’s Throat zouden gaan, de absolute hoofdattractie van dit natuurpark. Na 3 uur wandelen werd het tijd voor deze attractie en liepen we richting de ingang van deze waterval. Nu moet je weten dat er twee manieren zijn om deze waterval te bezoeken, via een voetpad of een treintje.  Om de bezoekersaantallen te reguleren hadden ze het voetpad afgesloten zodat ze het maximaal aantal bezoekers op het platform niet zouden overschrijden.

Bij het aanblik van extra dranghekken en afzetlinten om de rijen te bedwingen werd ik flauwtjes. Dan nog liever haar in mijn eten dan de komende 3 uur oververhit in een rij staan. In gedachte maakte ik mij al klaar voor een hap macaroni met krulhaar toen ik naar mijn lief keek en er een verdachte grijns op zijn gezicht verscheen. “Ik heb een plan. We doen net of onze familie daar al is en dat wij ze kwijt zijn. Laat mij maar even met die parkwachter praten”. Alle salestechnieken kwamen naar boven. “Meneer mijn oma is daarboven en ik heb de boterhammen!”, zei hij overtuigend met onze volle rugzak uitgestoken naar de parkwacht. Even zag ik de parkwacht twijfelen om ons door te laten maar hij gaf niet toe. Verslagen keerden we terug richting de mensenmassa.

Toen verscheen die grijns weer op Tom’s gezicht, hij had een ander plan. Compleet ingezoomd op zijn telefoontje haalde hij de plattegrond tevoorschijn. “Kijk, er is een ander spoor wat verderop kruist. Als we daar nu stiekem langs lopen, steken we ver voorbij de parkwacht het pad over en komen zo naar 1,5 kilometer lopen uit bij het eindstation”. Na wat zenuwachtig heen en weer geschuifel, trokken we een sprintje langs het spoor. Eenmaal uit het zicht kon ik weer ademhalen. Ik was net vers het land binnen en zag van allerlei doemscenario’s zich voordoen als we gepakt zouden worden.

Waar we geen rekening mee hadden gehouden is dat er een hoop mensen wel terug mochten lopen vanwege de drukte. Daarnaast reed er veel personeel in jeeps langs datzelfde spoor. We waren nu zo dichtbij dat we de waterval al konden horen. Nu teruggestuurd worden zou een nekslag zijn. Iedere keer als we een jeep zagen of personeel, stopte we, draaide 180 graden alsof we weer terug liepen. Eenmaal uit het zicht draaiden we synchroon weer 180 graden terug en liepen we weer vol goede moed tegen de stroming in. Al dit geniepige gedoe bleek uiteindelijk niet voor niks. Met ruim 3 uur voorsprong op rijendik wachten kwamen we aan bij de Devil’s Troat en aanschouw zelf. Een prachtig wonder gecreëerd door de natuur:

De volgende dag bezochten we de Braziliaanse kant. Het idee was om het park te bezoeken voor we naar Rio de Janeiro vlogen. Na een verhitte busrit over de Braziliaanse grens, stond ik volledig bepakt een Portugees gesprek te voeren over het krijgen van een kluisje op mijn ‘goeiste’ Spaans. Dat is dus net als Frans lullen tegen een kipknots, totaal geen begrip. Terwijl ik realiseerde dat er geen enkele beweging in het gesprek zat met deze Portugese dame keek ik opzij en zag daar weer die bekende grijns tevoorschijn komen. Hij had weer een plan en dat plan ging als volgt: