De laatste plek die Menno en ik nog wilde zien was Sanur beter bekend als het Benidorm van Bali.

Het stikt er van de bejaarde Nederlanders die de koude winter maanden ontvluchten om hun geklaag gestaag voort te zetten in warmere oorden. Het voedsel word nog net niet voor ze geprakt maar de wegen zijn wel alvast geasfalteerd voor de komst van een horde losgeslagen rollator bestuurders. De gemiddelde leeftijd werd dan ook met onze komst gehalveerd en dat de Nederlanders hier al jaren vertoeven is in alles te merken. We werden in het Nederlands begroet, er staan frikandellen op ieder menu maar ook de term “Rekening-splitsen” is hier een bekend fenomeen.

Al ben ik altijd fan geweest van de Nederlandse humor maar toen Menno vol enthousiasme bij binnenkomst van een restaurant riep “Wanneer begint hier de Bingo?” kon er geen mens om lachen. Ik vraag mij af of ik hier over 40 jaar terug kom en een frikandelletje bestel terwijl ik met mijn man roddel over de dikke billen van de buurvrouw. Waarom ook eigenlijk niet, het is een mooie plek waar het van alle gemakken is voorzien, al hoop ik niet dat ze mijn frikandelletje prakken!!

De bootreis van de Gili eilanden richting Bali voelde als een mokerslag op mijn fysiek gestel. Bijna drie maanden lang heb ik de benen onder mijn lijf vandaan gelopen, ik ben van 134 meter aan een touw naar beneden gestort, ik heb dagtochten gemaakt van urenlang lopen door de meest bosrijke gebieden, ik heb mijn bloed gedoneerd aan vrijwel iedere mug die mijn lichaam bezocht, ik heb de lichten aangedaan bij menig horecagelegenheid, ik heb gezwommen met dolfijnen, schildpadden en de grootste walvissen van dichtbij gezien, ik heb op meters dik ijs gewandeld, ik heb door grotten geklauterd tot de blauwe plekken niet meer te tellen waren en na 3 maanden zij mijn lichaam….”Ik weet niet wat jij nog allemaal van plan bent maar ik kan niet meer!”. Terwijl mijn geest nog alle eilanden had af kunnen struinen en het nog had op kunnen brengen om zo’n 100 tempels met hetzelfde enthousiaste te begroeten was mijn lichaam gewoon op. Ik heb mij neer moeten leggen bij het vonnis dat mijn lichaam mij had opgelegd en dat was rust.

Het bleek dat ik een bacterie had opgelopen en de laatste vier dagen heb ik vrijwel mijn hotelkamer niet verlaten.

De dag van vertrek was aan gekomen en ik voelde mij al iets beter misschien was het de energie die ik kreeg van het idee dat ik mijn familie en vrienden weer in mijn armen kon sluiten. Ik kon ook mijn geluk niet op toen het bleek dat ik 4 stoelen tot mijn beschikking had in het vliegtuig, al reikte mijn korte beentjes amper de 4de stoel, hij was en bleef van mij en ik bewaakte hem met mijn leven! Alle vluchten gingen soepel en was in een wip weer in het vertrouwde Den Bosch. Hier heb ik nog even mijn zus een trauma bezorgt om haar te verrassen op haar werk zij dacht namelijk dat ik een dag later zou komen!! HiHi. Zij had op haar beurt weer een geweldige avond georganiseerd waarbij 1 voor 1 mijn vriendinnetjes te voorschijn werden getoverd. Het was een meesterlijk feest!

Ik besef mij keer op keer dat ik mijzelf gelukkig mag prijzen met de mensen die ik om mij heen verzameld heb. Het is door jullie dat ik de wereld kan verkennen omdat jullie mij altijd een plek geven waarnaar ik kan terug komen, jullie zijn de basis van mijn paklijst ik neem jullie overal met mij mee!!

Liefs,

PS.

De blog blijft online omdat ik gewoon blijf dromen maar ze vooral wil blijven vervullen. Oh… wil je mijn foto’s komen kijken mag dat altijd!