De impulsieve actie om in één dag naar Honduras te gaan is niet de meest overwogen actie geweest. Ik had een tour geboekt naar Copan een groot tempelcomplex net over de grens van Honduras. In de planning stond dat ze mij om 4 uur in de ochtend zouden ophalen om de tocht naar Honduras te beginnen. Toen ze er om 4.30 nog niet waren begon ik me zorgen te maken. Maar na 3 kwartier waren ze er eindelijk. De wolken hielden het maanlicht tegen dus het was moeilijk te zien wie er in de bus zaten. Toen het lampje in de bus aan ging snapte ik waarom het zolang had geduurd. De bus was afgeladen vol! Het leek meer op mensensmokkel dan personenvervoer.
Een grote familie, 2 stelletjes en ik. Normaal zijn er extra klapstoeltjes om nog mensen kwijt te kunnen de klapstoeltjes waren er niet maar de mensen wel. Ook de bagage moest in de bus in plaats van erboven op. Met vader en moeder naast me en hun zoontje languit op mijn schoot vertrokken we. Ik had moeite met het openhouden van mijn ogen, maar kon nergens mijn benen kwijt om een gemakkelijke slaappositie in te nemen. Onderweg naar dromenland werd ik wakker gekwijld door die kleine. En hup ik was terug op aarde. Na een tussenstop om te lunchen vertrokken we wederom te laat omdat de grote familie uitgebreid aan het natafelen was. Dit ging van mijn tijd af om in Copan te zijn. Tik…tak…tik…tak.
De buschauffeur was sowieso al niet te pruimen en probeerde de tijd in te halen met ongelofelijk roekeloos te gaan rijden. Remmen en gas geven wisselde elkaar per seconde af. Inhalen in bochten is hier ook niet ongewoon. De jongen voor mij nieste en ik zei: “Salud”. Dat dit geheel onterecht was bleek later want hij had niet geniest maar zijn kleine broertje ondergekotst. Zonder blikken of blozen gooide de chauffeur het stuur om en sommeerde iedereen uit te stappen en schreeuwde naar de familie dat zij het moesten schoonmaken. Tik…tak…tik…tak.
Aapjes tempel.
Half uur later en terug op de weg en nog furieuzer dan het uur ervoor werd het stuur bemand door een psychopaat. Eindelijk de grens. Ik kwam uiteraard te laat, bedolven in de zure lucht van kots en kwijl in Copan aan. Van mijn 4 uur in Copan bleef er slechts1 over. Omdat ik de enige was die dezelfde dag terug ging werd ik als enige doorgebracht naar de ruïnes. Ik werd nog net niet de bus uitgegooid toen hij zij dat ik binnen één uur terug moest zijn in het stadje waar de rest was afgezet. En daar was ik het niet mee eens ik had betaald om rechtstreeks gehaald en gebracht te worden en ik ben deze vakantie al zo vaak belazerd, ik was het zat. Ik hield de deur open en eisde op mijn beste Spaans dat hij mij op kwam halen. Na 5 minuten verhit te hebben gediscussieerd gaf hij toe, hij zou wachten tot het 12 uur. Als ik te laat was zou hij wegrijden. Ik nam genoegen met deze deal en haastte mij door het park.
Vogels in het park.
Het was er bloedheet maar prachtig, Copan is veel gedetailleerder dan Tikal en veel meer intact. Ik heb alles gelukkig kunnen zien en tot mijn verbazing kwam ik nog Lindsy tegen een Amerikaans meisje dat ook bij mij op de talenschool heeft gezeten. In de vierde versnelling hebben wij samen het park bewandeld en alles kunnen zien. Ik was tevreden. Gelukkig had ik nog een schoon shirtje en een rokje bij me en heb mij omgekleed en keerde ruim op tijd terug richting de ophaalplek. Het was 5 voor 12 ik had alles gezien ik was tevreden. Tijd ging voorbij en ondertussen was het half 1. Paniek sloeg toe, ik besefte wat ik gedaan had.
Daar stond ik dan in Honduras te weinig geld, gebrekkig Spaans en 5 uur verwijderd van mijn slaapplek. Ik had ruzie gemaakt met de man waar ik afhankelijk was, met mijn stomme koppige westerse instelling had ik al mijn kaarten verspeeld. Gelukkig had Lindsy op mij gewacht, zij bood mij enige vorm van geruststelling. Na ruim 3 kwartier kwam die gammele bus de hoek om en hoorde ik het getetter van zijn Reggeaton muziek. Ik mocht zowaar voorin zitten, waarschijnlijk omdat hij wist dat ik niet achterin zou gaan zitten vanwege de resten kots die zich onder de achterbank hadden genesteld. De 5 uur kropen voorbij, toen ik de stad zag heb ik gevraagd of hij wilde stoppen. Ik wilde naar huis lopen, ik had genoeg gehad, gezien en geroken!
Prachtige bomen honderden jaren oud.
Het was mij een avontuur die mij weer even met de neus op de feiten drukte. Ik heb hier geen rechten, de politiemensen zijn corrupt en zonder geld ben je hier niks. Wederom besef ik goed dat ik het nog niet zo slecht heb en dat ik dankbaar moet zijn met wat ik heb.
Liefs,
