Bo en Mario en de ontdekking van de hel.

Na mijn creatieve uitspattingen in Ubud heb ik een vlucht geboekt richting Yogjakarta in Java. Ze noemen Jakarta “The Financial City” en Yogjakarta “The Artistic Soul”. Daar hebben ze helemaal gelijk in want Yogja is een super leuke stad waar je als je de juiste plekken kent je jezelf nooit hoeft te vervelen.

Hier heb ik 4 dagen de toerist uitgehangen want heb alle toeristisch dingen gezien en ook de toeristische valkuilen van een afstand ontweken. Vanuit Yogja wilde ik via Bromo weer terug naar Bali dit kon met een 2 daagse trip waarbij je dan met zonsopkomst de vulkaan kan zien met al zijn gerommel en gerook en dan door het westen van Java crosst en via de ferry weer in Bali komt, zo kon ik dan ook Java zien zonder te veel dagen te verliezen in het binnenland.

In de ochtend moest ik mij om 8.30 melden om de 10 uur durende rit naar Probolingo te ondergaan. Ondertussen ben ik een beetje bekend met het verkeer en heb ik de achterbank op slinkse manier geclaimd zodat ik de kamikaze acties van hele gezinnen op scooters, overstekend wild en overbeladen bussen niet onder ogen hoefde te zien. Mijn Duitse mede reizigers Bo & Mario zijn nog redelijk nieuw hierin en hebben toen de fout gemaakt voorin te gaan zitten. Dat heeft enorm op mijn lachspieren gewerkt. Bo & Mario zijn namelijk een Duits homostel en Bo is geboren in Thailand maar opgegroeid in Duitsland. Dus als Mario en ik door een winkel liepen tijdens een van onze stops werd er in het Indonesisch gevraagd aan Bo of wij op de foto wilden met de lokale bevolking. Bo spreekt natuurlijk geen woord Indonesisch dus tilt dan simpelweg zijn schouders op en zegt “Keine ahnung” vervolgens worden Mario en ik dan ongevraagd op een foto getrokken en als Bo erbij wil staan word hij weggeduwd omdat hij donker is.

Bo & Mario doen fotoshoot op de ferry.

De rit was zeer vermoeiend omdat onze chauffeur of levensmoe was of twee spastische benen had die de gas en rempedalen bestuurden. Ook lukte het niet om te slapen omdat Bo’s gegil door merg en been ging als we weer eens vol in de ankers gingen. Ik moest ook enorm lachen als hij de man in het Duits uitschold op een hoge piepstem en de beste man geen idee had dat hij tot op het bot werd uitgescholden en vriendelijk terug lachte wat Bo nog furieuzer maakte. We hadden dan ook beren honger tegen de tijd dat we aankwamen in Probolingo daar hebben Bo en ik een heerlijke Nasi Goreng op en Mario die daarvoor de “Bali-belly” heeft gehad leeft op droge crackers en ingeblikt fruit geïmporteerd uit Amerika.

Die avond hebben we niet veel geslapen mede omdat we ontdekt hadden dat we alle drie enorme fans van Shakira zijn en op onze kamers met onze heupen hebben staan zwaaien als ware latino’s en omdat het zo ongelofelijk koud was ik het gewoon niet warm kreeg. Maar die nacht was toch niet bedoeld om lang te slapen want we werden om half 4 wakker gemaakt want vanuit Probolingo was het nog een uur naar Bromo en de zon om 5uur op komt en we moesten nog een stuk de berg op lopen. Het was absoluut de moeite waard! Een prachtig gezicht hoe de zon langzaam de vulkaan laat zien en hoe de rook alles in omgeving in de as legt. Je hoort Bromo ook echt brommen en rommelen. We moesten een afstand van 15km houden uit veiligheid, de lokale bevolking neemt hier echter geen gehoor aan want nog geen 100 meter naast de vulkaan is een Hindu tempel gebouwd en ruim 1km verder doemt er een stadje op tussen de as wolken.

Onze gids vertelde dat het geloof van de Hindu’s zo sterk is dat ze regelmatig offers brengen aan Bromo zodat hij rustig blijft en hun leven daar geen gevaar zal lopen. De “Care taker” van de vulkanen was dan ook een geliefd man omdat hij toen de Bromo onrustig was in 2006 tegen alle regels in de Bromo is beklommen op blote voeten en daar heeft gebeden zijn mensen met rust te laten en wonderbaarlijk heeft de Bromo toen geluisterd en werd rustig. Alleen toen vorig jaar de Merapi onrustig werd, was iedereen ervan overtuigd dat het goed zou komen maar helaas waren de offers en alle schietgebedjes niet voldoende want het hele dorp is gewetenloos van de kaart geveegd samen met hun goede geloof in hun vulkaan. Dat de vulkanische resten waar nog tientallen mensen onder begraven liggen nu als meest toeristische trekpleister van java fungeert boven de Borubodur is dan ook erg dubbel. De een zijn dood is de ander zijn vakantiefoto.

Hindu tempel onderaan de vulkaan.

De terugreis verging ons minder goed vertragingen stapelde elkaar op en toen zelfs onze bus het begaf in het midden van de nacht waren de Shakira fans niet meer in hun hum. Midden in de nacht zijn we van hotel tot hotel gegaan op zoek naar een slaapplek met de vermoeidheid in onze benen en een loei zware tas op onze rug konden we niet meer. Uiteindelijk hebben we te veel betaald voor een vieze kamer maar soms is het niet anders dan dat je maar een toerist bent in een stad die je niet kent met mensen die je niet begrijpt en dat de vermoeidheid je verstand overneemt. Later hebben we met zijn drieën nog een blik geïmporteerd fruit opengetrokken omdat dat alles was wat we voorhanden hadden maar ik vond het prima. Ik dank alle goden van de wereld op mijn blote voetjes, Hindu, Islam, Christen of wie dan ook maar wil luisteren voor deze 2 Duitse Shakira fans zij hebben mijn trip onvergetelijk gemaakt en ingeblikt fruit zal nooit meer hetzelfde smaken!

Liefs,

Zonsopkomst en stadje bij vulkaan.