Nieuws bulletin, JP de tijd.

Queenstown was super! Het was fijn om op 1 plek te zijn. Heel even leek het erop dat ik er woonde, mijn reisvriendinnetjes zaten verspreid over Qtown zodat ik overal even langs kon wippen of aankloppen voor een fles koffie of een bakkie bier of andersom.

Natuur & Beschermd goed

Qtown draait om adrenaline daar verdienen ze geld mee, de raarste activiteiten zijn er te doen waarbij je hartslag je pompend laat voelen dat je nog leeft. Ook mijn afscheid werd een rare activiteit en dat ging gepaard met een drankje (lees: Gezopen als een metselaar op zijn 1ste dag bouwvak bij ’t Hart). Met hier en daar een afscheidsknuffel ben ik met een koprol of 8 terug gegaan naar mijn hostel. Binnen een uur ging mijn ochtendbus naar Gunn’s Camp de volgende bestemming. Die dag heb ik de bermvegetatie van Nieuw-Zeeland eens goed kunnen waarderen*.

Samen met Becky & Lauren met een mega pizza /Rachel & Aimee laatste avond.

Historie & Cultuur

Gunn’s camp is een oud mijnwerkerskamp en we verbleven in kleine bunkers compleet met openhaard, elektrische generator met avondklok. Die avond had ik mijn eigen avondklok wat vroeger bijgesteld want ik was gebroken, na een heerlijke macrobiotische douche heb ik mijn bed opgezocht. Ik was er van overtuigd dat mijn hoofd eraf zou vallen dus die heb ik de hele nacht vastgehouden. Nu moet je weten dat ik nogal populair ben hier bij de backpackers niet zozeer vanwege mijn onuitputtelijke vorm van uitstekende humor maar omdat de Sandflies* mij prefereren boven ieder ander zoogdier met hartslag. Noem het geluk of een vloek maar die avond hebben zij mijn handen harteloos te grazen genomen. Dit resulteerde in een hand vergelijkbaar met een opgeblazen ziekenhuis handschoen.

Grapje van de kampbaas een poort tgen de sandflies/ Gunn’s Camp huisjes

Hand die steeds dikker wordt / Prachtig uitzicht richting Invercargill.

Drugs & Criminaliteit

Tegen dat tijd dat Gunn’s Camp uit onze achteruitkijkspiegel verdween was ook mijn pols verdwenen. Nu zat ik opgescheept met een klomphand waar Mickey Mouse een puntje aan kan zuigen. Dit was het punt dat ik maatregelen moest gaan nemen en eenmaal aangekomen in Invercargill heb ik bij de eerste de beste witjas wat pillen gescoord. Ik heb hem trouw beloof met mijn klomphand in de lucht mij aan de voorschriften te houden omdat het nogal voor wat bijwerkingen kon zorgen maar die belofte was even gauw verdwenen bij het aanzicht van dat ding onderaan mijn arm. Ik heb mijn dosis verviervoudigd en met een half flesje cola light weggespoeld. Dit was niet mijn meest slimme zet deze vakantie want binnen half uur had ik het gevoel of Gepetto aan mijn touwen aan het trekken was, ik had geen controle meer over mijn benen en ben als een bezopen marionet van plantenbak naar plantenbak gelopen. Bij de laatste plantenbak ben ik door een Amerikaanse medebackpacker tussen de violen uitgeplukt. Klein belangrijk visueel element van dit verhaal de beste man had namelijk een spastisch been. Dit moet er erg raar uit hebben gezien kwijelend meisje met rollende ogen inclusief klomphand en een Amerikaanse skinhead met spastisch been. Helaas was ik niet instaat dit voor jullie visueel te documenteren dus laat ik het aan jullie fantasie over.

Koeien op de weg zorgen voor files /Stijlste straat Dunedin

Mijn balans zoeken op “the boulders”

Schokkend nieuwsbericht

Na enkele dagen in Christchurch te hebben vertoefd besloten we na ons kerstontbijt de rest van de dag door te brengen op het strand. Een rare gewaarwording kerstmuziek en verbrande huiden.!e kerstavond besloten we met 5 meiden naar de chinees te gaan en daar ons te buiten te gaan aan eend, varken en misschien wel hond of kat. Met de broek op de vreethaak zijn we waggelend naar ons hostel gegaan. Die nacht om 2.00 werd ik met een klap bijna uit mijn stapelbed gegooid. Mijn reactie was eerst boos omdat ik niet besefte wat eraan de hand was ik sprong slaapdronken uit bed en wilde naar het toilet tot ik Majorie aankeek en zij schreeuwde “Het is verdomme een aardbeving”. Ik wilde naar de deurpost rennen maar de tweede klap was mij voor en gaf mij een zet mee en ik werd tegen de derupost gesmeten. Gek eigenlijk wat je doet in zo’n situatie. Ik dacht alleen maar: “Ik ben het hier zo niet mee eens dat dit gebeurd”. Majorie fungeerde als ware hulpverlener en pakte in no-time alle spullen en “Marjolein dacht alleen maar waar is mijn BH, ik ga dus echt niet zo de straat op hoor!”. We moesten met spoed de straat op uit veiligheid en omdat de electriciteit het had begeven. daar sta je dan 1e kerstnacht in je pyjamaatje.

Terwijl ik dit nu schrijf hoor ik dat er meer dan 7 aardbevingen zijn geweest en het hostel waar wij vanmorgen zijn vertrokken onveilig is verklaard en wegens instortingsgevaar niet toegankelijk voor publiek. Het blijft toch iets raars die natuur.

Liefs,

Kerstontbijt met Majorie & Marjolein / In pyjama’s op straat na aardbeving.

* Bermvegetatie waarderen is eigenlijk een cryptische omschrijving voor anti-peristaltische darmbewegingen, vomeren, braken, kotsen, spouwen, nekken, spugen, overgeven etc.

* Sandflies