Ken je dat gevoel dat je je schoenen uitschopt, je benen onder je lichaam vouwt en je diep in de bank nestelt. Dat heet een “thuisgevoel”. Dat gevoel heb ik hier ook, ik wijs nieuwkomers moeiteloos de weg, weet de beste koffiezaakjes en maak dagelijks een praatje met de schoonmaakster.

Het lijkt wel of ik hier al maanden vertoef maar door mijn typische toeristen fouten word ik er genadeloos aan herinnerd dat ik hier pas 5 dagen zit. Ik pak keer op keer de verkeerde roltrap, ben al 2 keer bijna aangereden omdat ik de verkeerde kant op kijk met oversteken en geef nog steeds ronduit antwoord op de vraag “How you going, love?” terwijl dit slechts een beleefdheidsvraag is die winkelbediendes stellen.

Auckland heeft veel te bieden, een prachtige haven, romantische parken en straatjes waar je uren door kan verdwalen. Ik ben met de ferry door de haven gevaren en wat eilanden in de buurt bezocht erg pittoresk en prachtig. Maar wat ik stiekem het allerleukste vind aan Auckland is “Albert Park” een prachtig park gelegen bij een Universiteit. In de middag komen mensen hier naar toe om te lunchen, rennen, zonnen en te chillen. En zodra ik even kan ga ik er gewoon tussen zitten alsof ik er al jaren kom, mensen kijken…… geweldig.

Ook heb ik samen met mijn “kiwi” vriendinnetje (Suzanna) de grenzen wat verlegd en zijn we een kijkje wezen nemen bij Mermaids. Een stripclub waar meiden onder water de meest lenige stunts doen waar een slangen meisje nog een puntje aan kan zuigen. Aan de deur werden we al raar aangekeken wat wij in godsnaam kwamen doen. we moesten het gewoon zien. Met een Heineken in de hand (typisch een bier en tieten geval) namen we plaats bij de dansvloer. De een na de andere meid kwam er als een ware brandweervrouw via een paal naar beneden geslingerd. Alleen dan zonder kleding en loeiende sirenes.

De gemiddelde leeftijd werd gehalveerd door onze aanwezigheid en ik voelde mij toch een beetje ongemakkelijk en vroeg mij af waar dat water dan bleef. Blijkbaar moest je een meisje huren om het te kunnen zien. Dat was toch wel erg duur voor ons kleine experiment. Op het moment dat er rondborstige dame met een diamanten matje dat als een soort broche aan haar edele delen gespeld zat, er voor onze neus mee begon te zwaaien vond ik het tijd om te gaan. We klokten ons bier achterover staken ons wisselgeld in het ondergoed van één van de dames die wel een onderbroek aan had en liepen als twee giechelende tieners naar buiten.

Eenmaal buiten zei Suzanna:” They didn’t even look like mermaids” mijn antwoord was duidelijk “Yes, that’s very frappant”. Ze snapt er natuurlijk helemaal niks van maar dat heb ik wel vaker hier.

Liefs,